دلدار
ای پدر؛ ای مادرم ؛ من از شما یادآورم
از شما مهر و وفا سوی دلدار آورم
رنگ و رخسارم؛ پدر؛ از هجر او زرد است زرد
قلب بیمارم ببین بهر تیمار آورم
رخ تب دارم مثال لاله شد از خون دل
از دو چشم خود ستاره در شب تار آورم
گفته بودید من نگیرم غیر الله همدمی
ماحصل ازعهدخویش؛ دوستی دلدار آورم
این پرنده گر رسد بر قله ی عشق خدا
از برای جفتتان شادی سرشار آورم
غم پنهان
تو خوش باش ولی من همی بی جانم
چه کس جانم ربوده است نمی دانم؟
هر آنکس که برده آن را زود باز آرد
چرا که او ندیده است غم پنهانم
غم دوری یار ریشه دوانده در دل
ملول گشته و بیمار این مرغ نالانم
همه صیاد بدنبال صید خویش روند
مرغ جانم صیاد می طلبد! حیرانم !
عقل و دل چنگ به جان اندازند
این پرنده مجنون شود آخر؛ می دانم !
استاد
ای استادی که خود ستانی
با شاگرد خود چه کردی آنی
بر دفتر خود نوشت خطی
آورد به حضورت که بخوانی
گفتی که: برواین چه نوشتی
گفتا که: نوشتست ؛ آسمانی
بر عقل خودت حصار بستی
قلبش بشکستی ای فلانی
او در باغ شعرش می دویده
تا یابد زعشق خود نشانی
او کویر خشک و تشنه ای بود
آبی طلبید ز باغبانی
آب از چه دریغ کرده ای تو
دریا که نخشکد هیچ زمانی
او راه؛ طلب کرده از تو
تا رها شود ز بی زبانی
این پرنده تا ترانه ای خواند
سنگش بزدی که زود پرانی!!!
