خانه دل

باز گم شده ام در خانه ی دل 

خانه ی سبز و آسمانی دل 

ابری سیه سایه انداخت 

بر سرای روشن و آفتابی دل 

گریه کردم در نهان خانه ی دل 

تا بشنود صاحب خانه ی دل  

گفتم به او؛  صبوری ام ده  

زسردی و سوز و تنهایی دل  

کشته ی طوفان خشم؛ گشته  

این گم کرده ی ارغوانی دل  

بس که ناله کردم بر درگه اش 

باز روشن نمود او؛ خانه ی دل