توبه

با دلی خسته به امید گذشتی که تو داری 

روبه سوی کعبه کردم که مرا عفو نمایی 

من ضعیفم؛ من حقیرم؛ همه از خاک ذلیلم 

تو بزرگی؛ تو رحیمی؛ تو امید دل مایی 

من غلام بی نوایم که پر از جرم و خطایم 

رنج حرمان نده ما را که باز توبه نمایم 

با سرافکندگی و شرم رو به سوی تو آرم 

گریه ها؛ من بنمایم اشکها؛ من بفشانم 

ناامیدم تو مگردان؛ مرا در هیچ مپیچان 

مرا در سوگ دل خویش غم انگیز منشان  

تو همه نور سپیدی؛ تو همه عشق و امیدی 

کی برای این « پرنده » در خانه می گشایی ؟