کماندار

کمانداری امروز از آسمان 

گرفته است کمانش بر مانشان 

چو خورشید درخشید پیکان او 

بکرد آسمان را تجلیگاه او 

شدیم آهوانی درمنظرش 

که با پای خویش آمدیم تا برش 

کشیده زه اش راتابیخ گوش 

رها کرد تیرش به قلب وحوش 

...  

هنر

ای که داده است خدا علم و هنرمندی را 

که بگویی به جهان قدرت یزدانی را 

هنرت پاک بدار از طلب شهوت و نفس 

تا که علمت بدرخشد به جهان؛روحانی 

اگر از دست قضا هم قفس خار شدی 

در دلش با هنرت عشق خدا را بنشان 

گر که زیبا شده ای در جامه ی علم و هنر 

این نشاید که تمسخر کنی تو هر بی هنر 

ای پرنده پر بگیر از علم و دانش بسیار 

دو ر ریز از گرد جانت سایه های بیشمار 

صبح سپید

باز آمد آن صبح سپید تا روز ما از نو کند 

با چشم خواب آلود ما پیمان خفتن برکند 

باز آمد آن نور سحر تا قلب ما روشن کند  

وندر سرای عرشیان چون باز ما را پر دهد 

قبل از حضور در این جهان عهدی بودست با شاهمان 

تا در نبرد کفر و حق؛ حق پشت شیطان بشکند 

کردیم اقامت بر زمین؛ اجرا شود پیمان دین 

تا خامی این گوی نفس؛ در دور میدان کان شود 

باز آمدی ای شاه ما؛ در این دل درویش ما 

تا این پرنده پر زند برعشق تو دامن زند