عالم عشق

عالم عشق عجب حال و هوایی دارد 

کوچه پس کوچه هر دل صفایی دارد 

سینه از درد جگر سوز نباشد خالی 

گرمی آتش جان سوز شفائی دارد 

سخن از عشق شنفتن خوب است 

وندر آن عشق بسوختن خوشتر 

زاد و رود سفرت ساز نما 

که بود راه سفر بس دشوار 

ای «پرنده« کی شوی لایق دوست 

تا سر و دست ندهی در ره دوست!!!! 

 

جانان من

نوبتم کی می رسد جانان من 

زآن تمام گردیده عمر و تاب کم  

گفت ؛ ای بنده بی تابی ز چیست؟ 

این همه ناله و کم خوابی ز چیست؟ 

گفتم: از درد فراق و دوری است 

ارج و قربی  آنچنان و اینچنین مهجوری است 

گفت: من بینم تو را نزدیک خویش 

گر حفظ کنی جایگهت در پس و پیش 

گفتم: ای جانا نظر بر ما فکن 

این« پرنده » را دگر نیست بال و پر 

خلق و خو

گر به ظاهر چهره اش آرام بود 

عمق جانش شورش و طوفان بود 

نزد مردم چون گلی خندان بود 

اندرونش غصه ها پنهان بود 

گر خویشتن بشناسد هر بنده ای 

خلق و خویش را نماید چون نبی 

آدمی بالاتر است از هر چه هست 

جایگاهش را نخواهد داد زدست 

ای« پرنده » مهربانی پیشه کن 

زین عمل از هرچه طاعت بهتر است