استاد

ای استادی که خود ستانی 

                                                 با شاگرد  خود چه کردی آنی  

بر دفتر خود نوشت خطی 

                                              آورد به حضورت که بخوانی 

گفتی که: برواین چه نوشتی 

                                                گفتا که: نوشتست ؛ آسمانی 

بر عقل خودت حصار بستی 

                                                قلبش بشکستی ای فلانی 

او در باغ شعرش می دویده 

                                                تا یابد زعشق خود نشانی 

او کویر خشک و تشنه ای بود 

                                                 آبی    طلبید     ز   باغبانی  

آب از چه دریغ کرده ای تو  

                                                دریا که نخشکد هیچ زمانی 

او راه؛ طلب   کرده   از تو   

                                            تا    رها   شود   ز    بی زبانی  

                     این پرنده تا ترانه ای خواند 

                   سنگش بزدی که زود پرانی!!!