همسایه همیشگی

چشمها خیره به سوی آسمان 

مثل چشمه جوشان گشته بود 

دستهای پرنیاز در نیمه شب 

خوشه چین ماه و پروین گشته بود 

با دلی آزرده می گفت او به عشق 

چه شود  عاقبت این سرنوشت؟  

دیگر جان خسته اش رنجور گشت 

بی خیال  از سالهای دور گشت 

خیمه زده دردها در ذهن او 

تیره گردیده جهان در چشم او 

دوخت تقدیر دهانش با سکوت 

در دلش اما چقدر فریاد بود 

دور می شد جوانی از برش 

اشک می شد همنشین بسترش 

دل خوش است در عبور زندگی 

غم شده است همسایه همیشگی 

خنده از لبها دگر بارش ببست 

گریه با چشمش هم پیمانه گشت 

 

امید

زدست غم نجاتم داد؛امید 

دلم را هم جلایی داد؛ امید 

همه رنج تنم را مرهمی شد 

چو در قلبم درخشید نور امید 

بزیر افکندم دیو ناامیدی 

صفا دادم دلم را با سپیدی 

برآن گشتم روم تا قله قاف 

بگیرم دامن خورشید و مهتاب 

بگویم: درد دوری و فراغم 

زعشق بی زوال و بی غروبم 

بگفتند: ای «پرنده» زندگی کن 

بدرگاهش برو و بندگی کن