دیو زشت

از حضور سینه سوز آن دیو زشت 

روح پاک شیرمردان گشته زشت 

قامت سرو و بلند و نازشان 

چو نی ای خشکید و شد همچون هلال 

مادران خسته از شبهای سخت 

آرزوهاشان زآنان گشت محال 

از هجوم سایه های دیو زشت 

درب دلها بر شیاطین باز شد 

از بوسه ی مرگ آفرین آن لبش 

خون رگهای جوانان تیره شد

پنجه هایش را بزد بر مغز سر 

میخ شد دود سیاهش در بصر 

در دلش او با شیاطین عهد بست 

تا بگیرد زندگانی از بشر 

ای « پرنده »  خانه ها ویران شده است 

گریه کن بر دل مادر که پر ز غم شده است   

سحرگاه

دیشب صدایی را به نرمی من شنیدم 

کز نرمی اش سر تابه پای من شده است گوش 

من تشنه ی بشنفتن آن بانگ زیبا 

تا آید و ریزد به جانم حس خاموش

رخ را زدم آبی میان حوض پاکی 

وا شد نفسهایم به شوق روی ساقی 

نیرو به تن آمد دوباره با وضویی 

رفتم کنارش تا زنم سر را به کویی 

با او سخن گفتم من از جان و از دل 

تا وا کند او مشکلم از دور باطل 

در هر سجودی او نوازشها نموده است 

در هر رکوعی درد و غمها را زدوده است 

در هر قنوتی بال و پر بر عشق می داد 

در هر ترنم نغمه های عشق می خواند 

من بارها رفتم به درگاهش سحرگاه 

اما نبودم چون «پرنده» فارغ ز دنیا  

  

نور چراغ

 زمان نشود  فاصله ما با خدا

روشن کنیم دل به پایان فاصله ها

 انسی است ما را با خاطرات تلخ و شیرین 

که بگذرانیم  از نظر هر صبح  و شامگاه 

چوگاه خواب از خوابیدن خبر نبود 

حکایتها این درخت ذهن بارور نمود 

چراغ علم را باید روشن کنیم 

تا پر شود دفتر ذهن ما  با ترانه ها 

زتیره گی بیرون شو؛ ای «پرنده» با نور چراغ 

به صبح روشن برس  بعد از آن پرواز