مجاز

خدایا چون تو با منی در این دنیای مجاز 

آسوده قدم نهم  در کوچه پس کوچه ی راز 

این جهان بدون تو چون کلامی پر ایجاز 

جسم خود پرپر کنم تا رسد روح به پرواز 

دعوتم نموده اند به باغ  گل در این مجاز 

تو بگو خدای من باغ و گلشنم کجاست 

چون نظر به جان این پرنده افکنی 

باغ و گلشنش دهی بدون هیچ کم و کاست  

غزه

ای غزه؛ ای شهر غریب ؛ ای که بر سرت آتشی مهیب 

چه کسی با تو چنین کرد؛ خانه ات فرش زمین کرد 

چه کسی کودک و خردت همه را غرق به خون کرد 

من ندانم او چه شمری است که چنین قتل و جنون کرد 

هر که هست باید بداند که جهان؛ بی پدر نیست 

کار و بار و زندگانی بی هدف نیست؛ بی سبب نیست 

چو فرو ریزی سقفی؛ او فرو ریزد سقفها 

چو کشی تو بی گناهی؛ او بگیرد دودمانت 

چه خموشی ای پرنده؛ بانک حق فریاد کن 

تا که واگوید صدایت گنبد هفت آسمان 

 

شاعرانه

در شاعرانه زین پس حدیث عشق آید 

حدیث خوبی و پاکی؛ نیک سرشت آید 

چو در دایره ذهن یار نازنین نشست 

کلام شعرو غزل نیز بر لبان بنشست 

چو دستهای نیایش به سوی یار رود 

هر اندیشه ی زشت به زیر خاک رود 

چو می پرسم از یار این فراغمان تاکی؟ 

چوگل بخندد و گوید؛ تعجیل را نشاید 

آن زمان که مست شوم ز لبخند شیرینش 

زدیده نهان  می شود آن رخ دلنشینش   

پرنده را گفته است؛ گر طالب و مشتاقی 

چشم دل خود واکن تا ذره را بشکافی