عشق
نمی ترسم من از رسوائی « عشق»
نمی ترسم من از شیدائی« عشق»
کلام نور او آتش زنندم
جمال روی او بی خود کنندم
چو رنجی می رسد از جانب دوست
نمی لرزم شوم دیوانه دوست
چو ذهنم جانب او می گراید
هوس را در دلم ساقط نماید
چو در عالم چنین یاری که باشد
« پرنده» را غمی سنگین نباشد
توبه
با دلی خسته به امید گذشتی که تو داری
روبه سوی کعبه کردم که مرا عفو نمایی
من ضعیفم؛ من حقیرم؛ همه از خاک ذلیلم
تو بزرگی؛ تو رحیمی؛ تو امید دل مایی
من غلام بی نوایم که پر از جرم و خطایم
رنج حرمان نده ما را که باز توبه نمایم
با سرافکندگی و شرم رو به سوی تو آرم
گریه ها؛ من بنمایم اشکها؛ من بفشانم
ناامیدم تو مگردان؛ مرا در هیچ مپیچان
مرا در سوگ دل خویش غم انگیز منشان
تو همه نور سپیدی؛ تو همه عشق و امیدی
کی برای این « پرنده » در خانه می گشایی ؟
گل زهرا
ای حسین؛ که خون تو؛ در بستر شفق گسترد
بس سینه ها که ز یاد شامهای غربتت داغ است
بس سالها با عزا داری در قیام خونین تو
دین خدا چون چراغ روشن هدایت است
ای حسین بی سرم؛ ای که عشق تو تاج سرم!
ما را اسیر و کشته شهامتت کرده ای
در هر مجلسی گذر کردیم یاد یاران وفادار تو
درهای عشق و محبت اهل بیت را برما گشود
امشب در غم خاطرات تلخ زینبت
دست و قلم بر در و دیوار خط زدند
صفحه های سپید؛ کاغذ شعر من
چون زلف سیاه اکبرت؛ خاک بر سر زدند
گفتا پرنده: این گل پژمرده گل زهرا نیست؟
کاینسان زیر سم اسبان پرپر شده است!!!!!!
