خانه دل

باز گم شده ام در خانه ی دل 

خانه ی سبز و آسمانی دل 

ابری سیه سایه انداخت 

بر سرای روشن و آفتابی دل 

گریه کردم در نهان خانه ی دل 

تا بشنود صاحب خانه ی دل  

گفتم به او؛  صبوری ام ده  

زسردی و سوز و تنهایی دل  

کشته ی طوفان خشم؛ گشته  

این گم کرده ی ارغوانی دل  

بس که ناله کردم بر درگه اش 

باز روشن نمود او؛ خانه ی دل  

 

درخت خیال

باز بر ابرها لانه می کنم  

نوازش نسیم را بهانه می کنم 

می روم به سرزمین واژه ها 

درخت خیال را نشانه می کنم 

نقش روح و جان من تویی تو 

کی گذر من از زمانه می کنم 

 درخت سبز جاودانه است 

آنچه در خیال نشانه می کنم 

گلگونی چهره ام از حضور توست 

گرمی آفتاب را بهانه می کنم 

از دل شقایقم شنیده ای 

قصه ای که عارفانه می کنم 

طلوع آفتابی

به آن شب زنده داران دل خسته 

مرید توام چشم بسته 

نصیب من است از توجه تو 

دلی سخت شکسته؛ تنی سخت خسته 

برفتند عاشقان کویت 

زدور و برم ؛ دسته دسته 

تو روحی؛ طلوع آفتابی 

که آتش زنی بر دل خسته 

نگاه مرا بری تا نهایت 

در آن جلوه های نقش بسته 

شکوفا شود از کلام قشنگت 

بهاری که در قلب من نشسته