با خویشتن تنها

اگر روزی می ماندم با خویشتن تنها 

می گشودم دفتر اعمالم را پیش پاها 

پر از کارهای تکراری است  دفتر 

شرم دارم از تماشایش در روز آخر 

من بوده ام از آغاز در خوابی خوش و رنگین 

تکان می داد گهواره ام را موج رویاها  

اگر چه عشق آمد و بیدارم کرد روزی 

نمی فهمم با این روزهای رفته چه باید کرد 

خدا یا اگر تو جای من بودی چه می کردی 

با لحظه های پوسیده و رفته در خوابی سنگین 

 

عشق الله

دنیا چه زیبا شده است 

سراسر ز عشق الله شده است 

بس دلم لبریز ز شور پرواز  

آسمان هم پر از کبوتر شده است 

ساقه ی سبز حضورش در دل  

ریشه کرده است؛ تناور شده است 

چند روزی است که در خلوت دل  

شوق دیدار؛  زپا تا سر شده است 

روزگاری است که از  جلوه ی او  

دل آئینه ای ام  نیز؛ مجلل شده است  

رود خون؛ زمزمه با دل می کرد 

این عشق در دل چو؛ صنوبر شده است 

   

 

مریم مهربان

به شوق دیدن رویت؛ ای مریم مهربان 

تمام لحظه هایم را پر از وفا کرده ای 

اتاق من به یمن تو ؛چو نور سپید گشته است 

دل تنهایی  ولی؛ چقدر سیاه کرده ای 

چه روزها که  از غمم به شکوه لب گشوده ام 

تو با تمام امید؛ گفتی؛ اشتباه کرده ای 

چه بارها گفته ام خواهم قاب عکس شوم 

دلم تسلی داده ای؛ گفتی گناه کرده ای 

تو با حضور گرم خود قفل سکوتم شکستی 

دردم دوا کرده ای؛ روحم مصفی کرده ای