طلب

آنکه در هستی خویش محتاج تر است 

دل چگونه می توان بر او ببست 

آنکه در هر لحظه در حالی بود 

اوچگونه می توان کامل بود 

ما طلب کردیم تو را از قلب خویش 

تو نگنجی اندر این عقل پشیز 

این تمام بود ما از بود توست 

ما چه جوییم تو را در جزء جزء  

گر دهیم صیقل دل از هر بو و رنگ  

خود نمایان می شوی تو بی درنگ 

ای «پرنده» تو مجو در عرش و فرش!!!!! 

خود؛ فلک باشد؛ نشان مطلقش 

نسیم خوش زبان

نسیم خوش زبان در گوش گلها 

حکایتها سرود از شبنم پاک 

تخیل در سر او موج می زد 

شکر می ریخت او در هر حکایت 

همه رنجها زگلها دور می شد 

چولبهای نسیم در گفتگو شد 

بدو گفتند گلها: ای فسونگر  

کجا داری خبر از شبنم تر 

زروی مهربانی او نظر کرد 

به روی برگ و گلبرگها گذر کرد 

ندارد او قرار در کنج این خاک 

رود با تابش خورشید به افلاک 

نسیم آورد سکوتی پر صلابت 

بزد بر لب که پر بود از حلاوت 

...

دلربایی

خدایا تا به کی این دلربایی 

به این بی دل شده کی رونمایی 

تمام رمز عشق را خوب دانی 

تو خود جان می دهی؛ جان می ستانی 

در این دنیا دیگر جایی ندارم 

چو تو معشوقه ای در سینه دارم 

کلامت را به قرآنت چون خوانم 

امیدی می رسد در روح و جانم  

 به درگاهت چومن سجده گذارم 

توگویی غرق در باغ و بهارم 

دلم با درد عشقت آشنا کن 

تو خود دردم ده و آن را دوا کن 

خدایا انتظارم را ثمر ده 

مرا تا می توانی بال و پر ده 

بگیر دست ضعیفم را به قدرت 

نجاتم ده زتاریکی و ظلمت