ای شب

آه ای شب تاریک نگفتنی  

تا کی چادر ظلمت به سرکنی 

از چشمهای تو وحشت می چکد 

از نای نازکت شیون شنیدنی است 

با سردی تنت و خم ابروان تو 

بال و پر سحر همیشه شکستنی است 

تصویر صبح محو می شود در نگاه تو  

رحمی بکن آئینه ها هم شکستنی است 

خورشید عشق طلوع نمی کند هرگز 

آه ای ظلمت و تاریکی نگفتنی  

زخم درون

بر دلم خنجر زند؛ او مدام 

تا کند کارش تمام؛ روح خام 

کشته شد روحم؛ دل آزار چرا؟ 

داغ گشت جانم؛ پیکارچرا؟ 

سالها بگذشت؛ آخر گشت عمر 

پاسخ مهربانیهابدادی با جنون 

حرفهایم مرده اند؛ اندر گلو 

بس نفهمیدی؛ سپردم پشت کوه 

واژگون گشت جهانی بر سرم 

بس شکستی تو غرورم نو به نو 

زخمها؛ گر بر تن زنند؛ دردی نیست 

ای خدا مردم  من از زخم درون  

 

ای طبیب

ای ندای عشق ما؛ دلشاد بودی 

ای طبیب جان ما؛ آزاد بودی 

جسم خاکی را ز عشق؛ سیراب  کردی 

جمله؛ نوری بر سر افلاک کردی 

تو زجانت نی لبکها ساختی 

وندر آن نی گفتنیها گفته ای 

جمله جانم به یکباره گوش بود 

می ستود و می ستود و می ستود 

گر گلم؛ گلستانم تو بودی

گر بلبلم؛ سحر خوانم تو بودی   

هوش من از جلوه ی فضل تو بود 

نور من از شمه ی روی تو بود 

عشق من از ورای مرده گی است 

عشوه ی تو سر سرای زندگی است