نقطه چین

من اولین نقطه چین بودم 

تنهاترین فرد زمین بودم 

پشت سایه شب کمین کردم 

در انتظار صبحی آتشین بودم 

تا خالقم بر من نظر افکند 

من دگر عاشقترین بودم 

عمری اسیر واژه ای تنها 

آواره روی زمین بودم 

صدایی مرا به خود آورد 

صدایی که با یادش غمین بودم 

بی نام بودم و بی نشان  

با آنکه عمری در زمین بودم 

پشت من اما کمین کرده اند 

دو گل که نمی دانند؛ نقطه چین بودم  

کیستید شما

مثل باد می وزید؛ کیستید شما؟ 

مثل سایه می دوید؛ نیست ردپا؟ 

روح بلند جوانمردی چه شد؟ 

ریشه عمیق اصالتها کجاست؟ 

پیر کرد پندو اندرزتان روح افسرده را 

این را بدانید هر که خود روبرو با خداست 

روزها  همه پر از صدای خداست 

گوش سنگ تپید؛ گوشتان کجاست ؟ 

دل زپوزخندهاتان گشته قاب عکس 

چهره نورانی و با صفاتان کجاست؟ 

در عرصه زمین جز دام و دانه نیست 

ترانه پرواز و رهائیتان کجاست؟ 

باور

باور می کنی که با من همصدا گشتی 

باور می کنی بدور از هر گمان گشتی  

تو مثل هر چه بودی؛ بر افلاک بنشستی 

دلم خوشبین به پایان است؛ بعد دنیای فانی    

 اگر چه در دلم دریای شک بود طوفانی  

زدی پل بر دلها که آن پل گشت جاودانی  

نمی فهمم دگر واژه های درد و اندوهی  

بامن بودی از اول؛ چه بود آن فریاد تنهایی   

تو از نسل گریه های رفته از یادی 

که چشمهای من تو را زاد در تنهایی